21 december, 2022
De afgelopen dagen las ik Toen de wereld brak, de nieuwste roman van John Boyne, het vervolg op De jongen in de gestreepte pyjama. Ik was volledig gegrepen door het verhaal en had het dan ook zo uit. Vandaag ga ik naar de bieb om te kijken wat hij nog meer geschreven heeft. Ik wil graag meer.
Het boek bracht me terug bij de training Storytelling die ik afgelopen week gaf aan vier jonge mensen die als young potentials een opleidingstraject volgen. Ze zijn jong en ze willen veel. Ik probeerde ze in oefeningen en opdrachten te verleiden om elkaar (en straks hun collega's, leidinggevenden en klanten) aan het denken te zetten, om ergens voor te staan, zich uit te spreken, kleur te bekennen en daarmee aan het denken te zetten. Maar je eigen blik op een situatie tonen, je onderscheiden van de rest en anderen meenemen in jouw belevingswereld bleek nog niet zo gemakkelijk. Het vraagt lef.
In het nawoord van Toen de wereld brak schrijft Boyne: 'Ik ben in het Ierland van de jaren tachtig opgegroeid en behoor tot een generatie waarvan de kinderjaren en de puberteit zijn bezoedeld door degenen aan wie onze vorming was toevertrouwd. Misschien wekt het daarom geen verbazing dat ik niet zozeer geïnteresseerd ben in die monsters, maar juist in die mensen die wisten wat die monsters deden en opzettelijk de andere kant opkeken.
Even later zegt hij over Gretel, de hoofdpersoon van dit verhaal: 'Net als de rest van de mensheid is Gretel een en al tekortkomingen en tegenstrijdigheden. Ze is in staat tot momenten van grote goedheid maar ook tot afschuwelijke wreedheid, en ik hoop dat de lezers nog lang over haar zullen nadenken nadat ze het boek uit hebben, en zich wellicht zullen afvragen wat zij zouden hebben gedaan in haar plaats. Want als een historische periode maar ver genoeg in het verleden ligt, kun je makkelijk beweren dat je heel anders zou hebben gehandeld dan die anderen, maar het is veel moeilijker om die basale medemenselijkheid aan de dag te leggen op het moment zelf.'
Basale medemenselijkheid aan de dag leggen, niet wegkijken, niet weglachen of vergoelijken, maar je uitspreken, staan en gaan voor wat je belangrijk vindt op het moment zelf, dat is voor mij een essentieel onderdeel van inspirerend spreken. Niet gemakkelijk als young potential, iets gemakkelijker naarmate je ouder wordt omdat je steeds meer beseft dat je nu eenmaal bent wie je bent.
Inspirerend spreken gaat in essentie over zelfacceptatie; durven zijn wie je bent. Alleen dan kun je jouw visie, verbeelding en humor delen. Ik geniet er intens van om anderen en mezelf hiervoor uit te nodigen, zowel in mijn tekenwerk als in mijn trainingen.
Ik wens je fijne feestdagen met verrassende verhalen.
Tot in het nieuwe jaar!
Wil je regelmatig een tekening, een verhaal ter inspiratie of een handige tip over storytelling in je mailbox ontvangen? Meld je dan aan voor mijn nieuwsbrief.
Lees hier meer nieuwsbrieven.